HİÇ KİMSEDİR Hiç, hiç kimsedir. Ne yerde, ne gökte… Sisin içinde su zerreciği… Muallâkta. Zamanın dışında, tarihin içinde, Zeki ve akılsız. Ne yokuşta, ne düzde, Herkesin çiğnediği yerde. Bir kavşaktadır, yolları olmayan. Labirentin giriş kapısıdır. Hiç, hiç kimsedir. Vardır bestesi, sözü yok bu şarkının. Ve alfabesiz bir kitap, kimsenin okuyamadığı. Bir boşluktadır, içi boşlarla dolu. Vardır kokusu bu gülün. Koruyacak, kanatacak, Talibi yok……. Babası vardır. Hiç, hiç kimsedir. Züleyha’nın gözlerindeki ateş. Yakan, yaktıkça yanan. Aşılacak dağları, aslı, Aslısı dündedir. Ateş ve taş….. Neyin hamalıdır bu gözler, kimde iz bırakır. Serap görmektedir, bir vaha….. çölün ortasında. Hiç, hiç kimsedir. Yaşamakta, koşmaktadır. Kediler ve köpekler. Bir kemik parçası…. Onlarda yaşamaktadır. Seni beni yok, kendisidir. Rakamdır, büyük sayıları oluşturan. İpin ucu, kuyunun dibindedir.   İmran ÖZTÜRK 2006